جنگ هشت ساله ی ایران بخش اول
جنگ هشت ساله ی ایران بخش اول
انقلاب اسلامى ایران در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ سبب تزلزل استراتژى دفاعى ایالات متحده آمریكا در منطقه خاورمیانه و آسیاى غربى شد.
نكته وحشتناك براى استراتژیست هاى آمریكایى این نبود كه رژیم طرفدار آنها از میان رفته بلكه نگرانى آنها از این بود كه دولت انقلابى، بین بهمن ۱۳۵۷ تا آبان ۱۳۵۸ ثابت كرده بود كه ضدآمریكایى است و این براى آمریكا قابل تحمل نبود كه بزرگترین كشور منطقه با تسلط بر كل سواحل شمالى خلیج فارس و دریاى عمان به عنوان منبع زیاد انرژى (در حالى كه خود نیز ۱۰ درصد انرژى دنیا را در اختیار دارد) رویه اى ضدآمریكایى به خود بگیرد. بنابراین از اواخر ۱۳۵۸ صدام حسین رئیس جمهور عراق چراغ سبز را براى حمله به ایران از سوى آمریكا و شوروى گرفت.
اصل غافلگیرى
ارتش ایران در شرایط عادى قدرتى برتر از عراق بود. در سال ۱۳۵۶ این نیرو حداقل ۳۰ درصد بزرگتر از همتاى عراقى خود بود. اما در شهریور ۱۳۵۹ این وضعیت كاملاً فرق مى كرد. صدام حسین در حالى خود را آماده حمله به ایران مى كرد كه تنش هاى داخلى، شعارهاى افراطى ضدارتش، تسویه فرماندهان رده بالا، خروج دهها هزار مستشار آمریكایى و انگلیسى و از همه بدتر تحریم ها توان رزمى ماشین جنگى ایران را كاهش داده بود.
اگرچه در این زمان ایران حدود ۴۸۰ هواپیماى جنگى، ۳۱۰۰ تانك و نفربر زرهى و بالغ بر ۶۰۰ هلیكوپتر در برابر ۳۳۵ هواپیماى عراقى، ۱۳۳ هلیكوپتر و ۴۰۰۰ تانك و نفربر زرهى داشت اما پراكندگى نیروهاى ایران و فقدان آمادگى سبب شد تا صدام و دنیاى غرب (و شوروى) پیروزى بر ایران را ساده ببینند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر